Integratie, isolatie, tegenslag en succes

20 jaar geleden ben ik als jong meisje samen met mijn ouders naar Nederland gekomen.
Hoewel we in Afghanistan veel hadden meegemaakt hebben we het hier ook niet makkelijk gehad.
Het is in Nederland niet makkelijk om een verblijfsvergunning te krijgen.

Omzwerving en ontworteld

Na een paar maanden hoorden we dat we terug moesten naar Afghanistan, terwijl onze asielprocedure nog liep.
4 jaar lang zijn we van het ene naar het andere asielzoekerscentrum verhuisd.
Uiteindelijk werden we uitgeprocedeerd verklaard.
Terwijl mijn beide ouders ziek waren werden we uit het asielzoekerscentrum gezet.
Op dat moment waren we letterlijk dakloos.

Wel of geen verblijfsvergunning

Met veel moeite en hulp van de kerk kregen we een dak boven ons hoofd in Amsterdam.
Na vijf maanden zijn we in één van de opvanghuizen van het leger de heils te recht gekomen.
Omdat mijn beide ouders ziek waren zijn we met advies en hulp van een advocaat een nieuwe asielprocedure gestart.
Na anderhalf jaar kreeg mijn vader een verblijfsvergunning voor een jaar omdat hij wegens ziekte onder behandeling was.
Om voor mijn vader te zorgen mocht ik ook blijven.
Helaas was mijn moeder uitgeprocedeerd en moest het land verlaten.
Je kunt je voorstellen wat dit betekende voor ons als gezin.
Mijn vader kreeg een sociale huurwoning waar we mijn moeder illegaal mee naar toe namen.
Inmiddels was de verblijfsvergunning van een jaar verlopen en moesten we afwachten of deze verlengd zou worden, wat helaas niet het geval was.
Omdat mijn vader door een hersenbloeding was overleden had ik officieel geen reden meer om te blijven, en moest ik het land verlaten.
Met hulp en advies van een advocaat zijn mijn moeder en ik een nieuwe asielprocedure gestart.
Omdat het voor alleenstaande vrouwen zonder mannelijke familie leden niet veilig is in Afghanistan kregen we direct een verblijfsvergunning voor onbepaalde tijd.
Totaal heeft de asielprocedure 7 jaar geduurd.

Asielprocedure betekend stilstand

In die 7 jaar mocht ik geen onderwijs volgen of werken. Toch heb ik al die tijd niet stil gezeten. Ik heb zelf geprobeerd de Nederlandse taal te leren.
Bij verschillende organisaties heb ik om een budget gevraagd om te kunnen studeren.
De meeste organisaties wezen mij af omdat ik geen verblijfvergunning had of was uitgeprocedeerd. Ik heb niet opgegeven en ben doorgegaan totdat ik voor een jaar collegegeld mocht ontvangen van een van de organisaties.
Na mijn examen werd ik geaccepteerd om een voorbereidend jaar voor een universitaire studie te volgen. Ik heb dit kunnen volgen terwijl ik nog geen verblijfvergunning had.
Na mijn tweede examen werd ik toegelaten tot de vrije universiteit van Amsterdam.
Binnen vijf jaar heb ik mijn Bachelor en Master gehaald.
Sinds mijn afstuderen in 2015 ben ik opzoek gegaan naar een baan als geestelijk verzorger.
Door ongeveer dertig organisaties ben ik afgewezen wegens te weinig ervaring.
Mijn vraag was dan altijd hoe kan ik een baan vinden als ik geen mogelijkheid heb om te laten zien wat ik kan.
Dit geld natuurlijk voor elke vluchteling die hier een bestaan wil of moet opbouwen.

Doorzettingsvermogen en volharding

Sinds begin 2016 ben ik werkzaam geweest als maatschappelijk werkster bij verschillende organisaties en ik ben mantelzorger van mijn moeder.
Ik heb een zoon en sinds 2020 werkzaam als geestelijke verzorger bij verschillende ziekenhuizen.

Dit is in het kort wat ik de laatste twintig jaar in Nederland heb meegemaakt.
Met dit verhaal wil ik laten zien hoe moeilijk het leven soms kan zijn.
Eén ding is voor mij duidelijk, ik blijf positief en geef nooit op omdat ik een doorzetter ben.
Ik doe mijn best om alle problemen op te lossen of een uitweg in te vinden.
Gelukkig komt het meestal goed.

Maar als ik met iets vast zit en geen mogelijkheid zie om een uitweg te vinden.
Dan geloof ik als moslima dat die narigheid niet voor mij bestemd is.
Want god weet het beste wat wel en niet goed voor ons is.

Fazila Mansori